Een laatste bericht: time to go home

Dit bericht schrijvend en mijn vorige berichten teruglezend, besef ik me dat er daadwerkelijk een einde komt aan deze reis, die ik met stip de meest veelzijdige reis die ik tot op heden gemaakt heb kan noemen.

Na de ziekenhuisopname en enige dagen herstellen in Kathmandu, hebben Sharon en ik onze reis door Nepal afgerond met een bezoek aan Chitwan National Park: één van de weinige plekken waar je nog tijgers in het wild kan zien. Gelegen in het zuiden van Nepal, is Chitwan een broeierig warme plek, die weer een totaal ander plaatje oplevert dan alle andere plekken die we in Nepal gezien hebben. Met een hotel gelegen aan een rivier, met vanaf het dakterras met ligstoelen uitzicht op de laagvlakten, jungle en in de verte de heuvels van Chitwan, bleken we een ultiem relaxte plek gevonden te hebben. Tijdens ons korte verblijf in Chitwan (twee nachten), hadden we echter ook een redelijk gevuld programma. Ons bezoek begon met een rondleiding door het museum van Chitwan en door het Elephant Breeding Center (waar overigens op dat moment geen babyolifanten waren). ’s Avonds genoten we van wederom een geweldige zonsondergang, deze totaal anders dan alle andere zonsondergangen in Nepal tot zover. Vanaf de oever van de rivier zagen we overigens ondertussen een krokodil en in de verte een neushoorn.

De dag erna begon met een boottochtje op de rivier, waar we een grote diversiteit aan vogels zagen en natuurlijk een aantal krokodillen (waarvan gelukkig maar één groot genoeg om een mens te doden..). Tijdens de daaropvolgende junglewandeling, waarbij we geflankeerd werden door twee gidsen, bewapend met een stok, kwamen we herten, vogels en een wilde olifant tegen, en uiteindelijk zelfs een neushoorn! Op dat moment werd het een beetje spannend, want toen de neushoorn ons in de gaten kreeg en zich naar ons toe draaide werd het tijd om weg te rennen (en ons achter een boom te verstoppen). Later bleek dat dit een mannetje van rond de 25-35 jaar te zijn, een leeftijd waarop ze het gevaarlijkst zijn.

De dag werd afgesloten met een olifantenritje door de jungle, waarbij we het voorrecht hadden onze olifant te delen met twee Amerikaanse mannen: een ecoloog en een dierenarts. Beiden reisden vaak de wereld over vanwege hun werk en konden ons het een en ander uitleggen over wat we onderweg zagen. Zo vertelden ze dat olifanten met het vibreren van hun lichaam een laagfrequent geluid produceren (vergelijkbaar met het spinnen van een kat, maar dan de overtreffende trap daarvan), wat via hun poten aan de grond wordt doorgegeven en op grote afstand door een andere olifant opgepikt kan worden. Op deze manier communiceren ze met elkaar op afstand. Tijdens de tocht kwamen we in totaal drie neushoorns tegen (waaronder 1 baby), die we van zeer dichtbij konden bewonderen. Ik wist niet dat neushoorns zo enorm mooi waren! Ook zagen we onderweg herten, apen en wilde zwijnen. Op een bepaald moment was er grote opwinding onze allen die de tocht maakten (inclusief de olifanten) omdat in de verte het immens indrukwekkende geluid van de grom van een tijger werd gehoord. Enigszins angstig groepeerden de olifanten zich en als groep begaven we ons richting het geluid, zouden we dan echt een tijger gaan zien?? Maar helaas, onderweg kwamen we wel één van de neushoorns tegen, maar de tijger werd niet gezien.

’s Avonds zijn we met de Amerikanen wat gaan drinken en de gezellige avond nam een interessante wending toen bleek dat een neushoorn ook geïnteresseerd was in een drankje en zich enkele meters achter ons op het terrein bevond. Enthousiast stonden alle gasten en personeel op het terras op om dichterbij de neushoorn te komen. Terwijl de neushoorn zijn weg terug richting rivier maakte, werd hij inmiddels achtervolgd door een grote groep mensen (iets wat nu erop terugkijkend eigenlijk behoorlijk dom was, aangezien zo’n neushoorn behoorlijk wat schade aan kan richten wanneer hij besluit zich om te draaien en aan te vallen). Langzaam begaf hij zich terug richting de jungle en de opwinding onze allen was voorbij. Een dag later vertrokken we weer richting Kathmandu en ik moet toegeven dat ik nog graag heel wat langer in Chitwan was gebleven, wat een geweldige plek.

Teruggekomen in Kathmandu bleken we nog twee weken over te hebben om te reizen. Omdat we op dit moment alles hadden gezien wat we wilden zien in Nepal en omdat de tegenslag van de ziekenhuisopname ons wat minder gemotiveerd had gemaakt voor verdere intensieve reizen, besloten we te vertrekken uit Nepal, voor een kleine holiday from a holiday. Bestemming? Maleisië!

Het plan was simpel, maar doeltreffend: een paar daagjes Kuala Lumpur en de rest van de tijd chillen op de Perhentian Islands. Enkele jaren geleden was ik hier al met Kasper geweest en het is een paradijsje. De trip begon verrassend: tijdens inchecken op het vliegveld gaf de baliemedewerkster aan dat we business class hadden geboekt. We kregen tickets voor de executive lounge en enigszins overdonderd gingen we deze natuurlijk meteen eens bekijken. Dit bleek een grote ruimte met leren meubilair, televisies en onbeperkt gratis eten en drinken (ja, inclusief alcohol). Naast het bekende business class publiek, zagen we al gauw dat er nog een vreemde eend in de bijt was. We maakten kennis met een Canadese jongen, die ook zonder het te weten business class had geboekt en die op het moment van ontmoeten reeds 6 whisky cola’s had gedronken, onder het mom van genieten van het moment. Na korte tijd genoten te hebben van de versnaperingen in de lounge, werd het tijd om de business class in het vliegtuig aan nadere inspectie te onderwerpen. En deze beviel zeker. Onderweg ontmoetten we een Nepalese man, die een aantal bars, hotels en dergelijke bezit en die bevriend bleek te zijn met de minister president van Maleisië. Hij gaf ons tijdens lunch wijze levenslessen: hij vertelde ons dat we bij aanvang met lunch moesten beginnen met champagne, daarna over moesten gaan op rode wijn en daarna konden we drinken wat we wilden. Op onze reactie dat dat dus blijkbaar is hoe het gaat in business class, reageerde hij dat het zo gaat in het leven, period.

Na een plezierige vlucht kwamen we aan in het klamme Kuala Lumpur, waar het op dat moment zo’n 36 graden was. We namen een taxi richting de stad en waren verbaasd over de enorme snelheid waarmee de taxi reed (120-130 km/uur). Na enkele maanden niet harder gegaan te zijn dan 40-50 km/uur, gezien de slechte wegen in Nepal, was deze snelheid zelfs een beetje eng. Ons verblijf in KL was kort: de dag erna pakten we de nachtbus richting de eilanden, na overdag nog wat gewinkeld te hebben in enkele van de vele shopping malls in KL. De Perhentian eilanden bleken nog hetzelfde paradijsje te zijn dat ik kende van jaren geleden. Iets meer ontwikkeld en iets meer hotels/restaurants, maar de relaxte sfeer en de schoonheid (kristalblauw water, witte stranden, diepgroene jungle) was absoluut hetzelfde.

In de week dat we op Pulau Perhentian Kecil waren hebben we met name niets gedaan, gewoon helemaal niets. Wie had gedacht dat we ons dagenlang konden vermaken met op het strand liggen, boeken lezen, fruitsapjes drinken en ’s avonds een filmpje op het strand kijken met wat drankjes? Eén van de meer inspannende activiteiten deze dagen was een snorkeltrip, waarbij ik wederom kennis heb mogen maken met de prachtige onderwaterwereld van Maleisië. Het meest indrukwekkend was de enorme schildpad die we zagen, eerst in de diepte, maar later zwom hij tweemaal met mij (letterlijk naast me) mee omhoog om wat lucht te happen. Wat een geweldige ervaring.

Na deze heerlijke eilandvakantie zijn we nog twee dagen in KL geweest, met name om nog wat meer te shoppen en nog een avondje te stappen. Toen de tijd was aangebroken om het vliegtuig terug naar Kathmandu te pakken, bleek helaas dat onze business class enkel voor de heenreis gold. Had ik me voor niets dagenlang verheugd op nog een luxe tripje (en waren we voor niets extra vroeg opgestaan om extra tijd in de executive lounge te hebben). Bij aankomst in Kathmandu werden we direct geconfronteerd met de ineffectiviteit van het systeem: terwijl Sharon met het visum dat we al eerder hadden aangeschaft gewoon door de immigratie heen kwam, werd ik geforceerd om voor 25 dollar een nieuw visum aan te schaffen, want die van mij zou niet meer geldig zijn omdat ik het land uit was geweest (voor de duidelijkheid: Sharon en ik hadden precies hetzelfde visum). Toen ik protesteerde moesten ze het uiteindelijk bij vier man navragen, voordat ze toch besloten dat ik echt een nieuw visum aan moest schaffen. Oh oh oh..

En nu is het dan echt tijd om terug naar huis te gaan. Vannacht staan we rond half 5 uit om ons vliegtuig te halen en rond een uurtje of half 6 Nederlandse tijd komen we na een lange vlucht aan in Düsseldorf. En dan? Dan is de reis echt voorbij en wordt het tijd om weer te integreren in Nederland, aan het werk te gaan en zo snel mogelijk een selectie te maken uit onze duizenden foto’s..

Liefs,
Anne