Een maand voorbij!!
Door: Anne Verheijen
Blijf op de hoogte en volg Anne
02 Februari 2014 | Nepal, Kathmandu
Hoi allemaal,
Het is alweer een tijdje geleden sinds de laatste update en dat betekent dat ik weinig ‘vrije tijd’ heb gehad!
De eerste dagen na het vorige verslag waren relatief rustig omdat Sharon helaas ziek was geworden, iets wat in een land als Nepal denk ik onvermijdelijk is. Sindsdien kijken we iets meer uit met eten, dus we hopen dat het hierbij blijft.
Vorig weekend hebben we een extra weekenddag vrijgenomen om een weekendje weg te gaan naar Nagarkot, een plaatje ten noordoosten van Kathmandu. Nagarkot staat bekend om haar 360 graden vergezichten, met een prachtig breed uitzicht op de Himalaya. Om hier te komen namen we een lokale bus, die volgepakt was met zowel toeristen als Nepalezen, in die mate dat er zelfs mensen op het dak zaten. De reis was best spannend, omdat de wegen naarmate we dichterbij Nagarkot kwamen steeds smaller en slingerend werden en de bus af en toe gevaarlijk leek over te hellen. Zonder kleerscheuren kwamen we echter aan in het dorpje, waar we een hotelletje met de toepasselijke naam ‘At the end of the universe’ uitkozen. Al lopend richting het hotel (het was inmiddels avond, de zon was net onder gegaan) zagen we de bergtoppen leunend tegen een vlammend roze lucht, prachtig! Die avond zijn we vroeg gaan slapen, omdat de wekker om 5:30 uur ging, zodat we vanaf het uitkijkpunt vlakbij Nagarkot de zonsopgang konden zien. We namen een taxi om bij het uitkijkpunt te komen, ja ja een beetje lui, maar 1,5 uur lopen in het donker door de kou was niet zo aantrekkelijk voor ons. De zonsopgang was schitterend om te zien, de zon rees langzaam boven de heuvels en stukje bij beetje werden de bergen verlicht. Na de benodigde tijd te hebben besteed bij de zonsopgang, besloten we rondom Nagarkot te gaan hiken. Het was een mooie dag, met blauwe heldere lucht en aangename temperatuur (22 graden). Tijdens de hike zagen we wederom prachtige vergezichten, het feit dat de Himalaya zich wijder strekte dan je met een blik kon zien was overweldigend. Na enkele uurtjes hiken met de nodige pauzes kwamen we op een gegeven tot de conclusie dat we verdwaald waren. Uiteindelijk zijn we, met een omweg van ongeveer anderhalf uur, teruggekomen op het juiste pad en waren we ruim op tijd terug in het dorpje voor een predinner snack in de vorm van mo mo’s. In mijn versie van het verhaal hebben we dit te danken aan het feit dat op een gegeven moment twee honden naar ons toe kwamen en vervolgens lange tijd voor ons uit liepen en ons als het ware de juiste kant op leidden, maar mogelijk is mijn versie wat geromantiseerd. Onze dag sloten we in stijl af met het ervaren van de zonsondergang, die minstens net zo prachtig was als de zonsopgang; overigens niet zo lang daarna lagen we doodmoe in bed. De dag erna hebben we vanaf een terrasje nogmaals genoten van het heerlijke weer, het uitzicht (en cola met chocoladetaart), waarna we onze weg terug naar het stoffige Kathmandu moesten maken, wat jammer.
Afgelopen week zijn we in het ziekenhuis gestart op een nieuwe afdeling: de chirurgie afdeling. De operatieruimtes hier vallen nog best mee, ze zijn minder primitief dan je zou verwachten. Wel zijn de regels met betrekking tot steriliteit wat minder, zit de chirurg tijdens de operaties spelletjes te spelen op zijn mobieltje terwijl de jonge dokters het werk doen, staan de deuren altijd open en lekt het anesthesieapparaat dampen. Tussendoor zijn we afgelopen week eenmaal terug gegaan naar de oncologie afdeling, omdat we met de oncoloog afgesproken hadden wat medicijnen te kopen voor zijn patiënten. Voor het luttele bedrag van 13 euro hebben we één van zijn patiëntjes geholpen aan chemotherapie voor vier maanden.
In het ziekenhuis ontmoetten we een Australische co-assistent (Rowan), die hier voor twee weken is om mee te lopen bij de anesthesie. Hij slaapt net als ons bij een familie, maar zijn huis bevindt zich midden in het toeristische centrum van Kathmandu (Thamel). De daaropvolgende dagen heeft hij ons daarom kennis doen maken met allerlei heerlijke plekjes om te eten en (goede) koffie te drinken. Hoewel het eten in Thamel geweldig is, is het ook 3-4x zo duur als het eten bij de restaurantjes in onze buurt, helaas. Samen met Rowan zijn we naar de Garden of Dreams gegaan, zogezegd het enige stukje groen in Kathmandu. Voor een park valt het echter toch een beetje tegen (waarschijnlijk ook vanwege het winterseizoen), maar het is een oase van rust in het veel te drukke Kathmandu. Oh en ik heb een eekhoorntje gezien!
Op woensdag kregen we in het ziekenhuis een verrassend bericht: de komende drie dagen zou het vakantie zijn, want er was een nationale feestdag, hoera! Dit kwam goed uit, want inmiddels was Ida (het meisje uit Noorwegen) teruggekomen naar Kathmandu, om haar laatste dagen in Nepal hier te spenderen. Samen met haar en Rowan zijn we twee dagen op pad geweest, de ene dag naar Durbar square in Kathmandu en Thamel en de tweede dag naar Bhaktapur (nog een keer). Daarnaast zijn we op vrijdagavond voor het eerst gaan stappen (in Thamel), met Rowan en zijn host plus vriend daarvan. Het nachtleven in Nepal begint en eindigt vroeg, dus om half 9 ’s avonds stonden we in een kroeg/club, waar een live cover rockband speelde, die overigens erg goed was. De plek was voornamelijk gevuld met Nepalezen, die enthousiast aan het dansen waren, wat een mooi gezicht. Later die avond bezochten we een andere club en we hebben ons tot een uurtje of 2 (toen sloot de club) goed vermaakt. Zeker voor herhaling vatbaar!
Vandaag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan en hier hebben we een dagje op de OK gestaan. De operaties zijn uiteenlopend, van darmoperaties tot aan het verzorgen van brandwonden. Vandaag zagen we een indrukwekkende casus van een meisje van 15 maanden, die voor 30% verbrand was doordat er een kerosine lek was vlakbij het vuurtje waar ze bij stond. Zowel haar gezicht als al haar ledematen waren voor een groot deel verbrand, arm kind.
Ik wens jullie allemaal weer veel liefs en bedankt voor alle reacties!!
Anne
Het is alweer een tijdje geleden sinds de laatste update en dat betekent dat ik weinig ‘vrije tijd’ heb gehad!
De eerste dagen na het vorige verslag waren relatief rustig omdat Sharon helaas ziek was geworden, iets wat in een land als Nepal denk ik onvermijdelijk is. Sindsdien kijken we iets meer uit met eten, dus we hopen dat het hierbij blijft.
Vorig weekend hebben we een extra weekenddag vrijgenomen om een weekendje weg te gaan naar Nagarkot, een plaatje ten noordoosten van Kathmandu. Nagarkot staat bekend om haar 360 graden vergezichten, met een prachtig breed uitzicht op de Himalaya. Om hier te komen namen we een lokale bus, die volgepakt was met zowel toeristen als Nepalezen, in die mate dat er zelfs mensen op het dak zaten. De reis was best spannend, omdat de wegen naarmate we dichterbij Nagarkot kwamen steeds smaller en slingerend werden en de bus af en toe gevaarlijk leek over te hellen. Zonder kleerscheuren kwamen we echter aan in het dorpje, waar we een hotelletje met de toepasselijke naam ‘At the end of the universe’ uitkozen. Al lopend richting het hotel (het was inmiddels avond, de zon was net onder gegaan) zagen we de bergtoppen leunend tegen een vlammend roze lucht, prachtig! Die avond zijn we vroeg gaan slapen, omdat de wekker om 5:30 uur ging, zodat we vanaf het uitkijkpunt vlakbij Nagarkot de zonsopgang konden zien. We namen een taxi om bij het uitkijkpunt te komen, ja ja een beetje lui, maar 1,5 uur lopen in het donker door de kou was niet zo aantrekkelijk voor ons. De zonsopgang was schitterend om te zien, de zon rees langzaam boven de heuvels en stukje bij beetje werden de bergen verlicht. Na de benodigde tijd te hebben besteed bij de zonsopgang, besloten we rondom Nagarkot te gaan hiken. Het was een mooie dag, met blauwe heldere lucht en aangename temperatuur (22 graden). Tijdens de hike zagen we wederom prachtige vergezichten, het feit dat de Himalaya zich wijder strekte dan je met een blik kon zien was overweldigend. Na enkele uurtjes hiken met de nodige pauzes kwamen we op een gegeven tot de conclusie dat we verdwaald waren. Uiteindelijk zijn we, met een omweg van ongeveer anderhalf uur, teruggekomen op het juiste pad en waren we ruim op tijd terug in het dorpje voor een predinner snack in de vorm van mo mo’s. In mijn versie van het verhaal hebben we dit te danken aan het feit dat op een gegeven moment twee honden naar ons toe kwamen en vervolgens lange tijd voor ons uit liepen en ons als het ware de juiste kant op leidden, maar mogelijk is mijn versie wat geromantiseerd. Onze dag sloten we in stijl af met het ervaren van de zonsondergang, die minstens net zo prachtig was als de zonsopgang; overigens niet zo lang daarna lagen we doodmoe in bed. De dag erna hebben we vanaf een terrasje nogmaals genoten van het heerlijke weer, het uitzicht (en cola met chocoladetaart), waarna we onze weg terug naar het stoffige Kathmandu moesten maken, wat jammer.
Afgelopen week zijn we in het ziekenhuis gestart op een nieuwe afdeling: de chirurgie afdeling. De operatieruimtes hier vallen nog best mee, ze zijn minder primitief dan je zou verwachten. Wel zijn de regels met betrekking tot steriliteit wat minder, zit de chirurg tijdens de operaties spelletjes te spelen op zijn mobieltje terwijl de jonge dokters het werk doen, staan de deuren altijd open en lekt het anesthesieapparaat dampen. Tussendoor zijn we afgelopen week eenmaal terug gegaan naar de oncologie afdeling, omdat we met de oncoloog afgesproken hadden wat medicijnen te kopen voor zijn patiënten. Voor het luttele bedrag van 13 euro hebben we één van zijn patiëntjes geholpen aan chemotherapie voor vier maanden.
In het ziekenhuis ontmoetten we een Australische co-assistent (Rowan), die hier voor twee weken is om mee te lopen bij de anesthesie. Hij slaapt net als ons bij een familie, maar zijn huis bevindt zich midden in het toeristische centrum van Kathmandu (Thamel). De daaropvolgende dagen heeft hij ons daarom kennis doen maken met allerlei heerlijke plekjes om te eten en (goede) koffie te drinken. Hoewel het eten in Thamel geweldig is, is het ook 3-4x zo duur als het eten bij de restaurantjes in onze buurt, helaas. Samen met Rowan zijn we naar de Garden of Dreams gegaan, zogezegd het enige stukje groen in Kathmandu. Voor een park valt het echter toch een beetje tegen (waarschijnlijk ook vanwege het winterseizoen), maar het is een oase van rust in het veel te drukke Kathmandu. Oh en ik heb een eekhoorntje gezien!
Op woensdag kregen we in het ziekenhuis een verrassend bericht: de komende drie dagen zou het vakantie zijn, want er was een nationale feestdag, hoera! Dit kwam goed uit, want inmiddels was Ida (het meisje uit Noorwegen) teruggekomen naar Kathmandu, om haar laatste dagen in Nepal hier te spenderen. Samen met haar en Rowan zijn we twee dagen op pad geweest, de ene dag naar Durbar square in Kathmandu en Thamel en de tweede dag naar Bhaktapur (nog een keer). Daarnaast zijn we op vrijdagavond voor het eerst gaan stappen (in Thamel), met Rowan en zijn host plus vriend daarvan. Het nachtleven in Nepal begint en eindigt vroeg, dus om half 9 ’s avonds stonden we in een kroeg/club, waar een live cover rockband speelde, die overigens erg goed was. De plek was voornamelijk gevuld met Nepalezen, die enthousiast aan het dansen waren, wat een mooi gezicht. Later die avond bezochten we een andere club en we hebben ons tot een uurtje of 2 (toen sloot de club) goed vermaakt. Zeker voor herhaling vatbaar!
Vandaag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan en hier hebben we een dagje op de OK gestaan. De operaties zijn uiteenlopend, van darmoperaties tot aan het verzorgen van brandwonden. Vandaag zagen we een indrukwekkende casus van een meisje van 15 maanden, die voor 30% verbrand was doordat er een kerosine lek was vlakbij het vuurtje waar ze bij stond. Zowel haar gezicht als al haar ledematen waren voor een groot deel verbrand, arm kind.
Ik wens jullie allemaal weer veel liefs en bedankt voor alle reacties!!
Anne
-
02 Februari 2014 - 17:23
Desiree:
Mooi verslag weer, Anne. Blij overigens dat het hier in de ziekenhuizen over het algemeen wat beter gesteld is met de hygiene.
Die zonsopkomst lijkt me ook schitterend zoals je deze beschrijft. Prachtig! Het is leuk om helemaal in je verhaal te duiken en je voor te stellen wat jullie zien en meemaken. Je vertelt het zo duidelijk alsof we er zelf bij zijn, je ziet het zo voor je. Ga zo door en wij smullen mee met jullie wederwaardigheden. Liefs, Desiree! -
02 Februari 2014 - 17:31
Jan Langenberg:
Hallo Anne, het is weer een prachtig verslag. En ik begrijp dat je geniet naast je werkzaamheden.
En je weet: wie verre reizen doet kan veel verhalen. Dat geld ook voor jou.
Nog veel plezier, liefs , opa. -
02 Februari 2014 - 21:13
Femke:
Hee Anne en Sharon!
Leuk om weer een update te lezen :) Leuk dat jullie nog naar de chirurgie kunnen, interessant om te zien hoe dat daar gaat lijkt me! En tof dat jullie ook vrij kunnen nemen voor een mooi uitstapje. Geniet ervan!
Liefs -
02 Februari 2014 - 22:27
Luud En Joke:
Hoi Anske,
Fijn om weer een update van je te krijgen; het is weer een heel mooi verhaal!
Gelukkig wisten we op het moment zelf niet dat jullie zo'n levensgevaarlijke busrit maakten en dat jullie verdwaald waren :)
Mooi dat jullie voor zo weinig geld een patientje hebben kunnen helpen aan medicijnen! Je kunt je hier gewoon niet voorstellen dat mensen daar niet de nodige hulp krijgen omdat ze geen geld hebben.
Veel plezier nog, maar doe voorzichtig en maak het niet te gek in het nachtleven ;)
Liefs, ook voor Sharon,
Pap en Mam
-
03 Februari 2014 - 08:56
Ben:
Hoi Sharon en Anne,
Leuk om weer z'n spannend reis verslag te lezen. Vooral dat met de bus. Geweldig dat men voor € 13,00 iemand kan helpen voor 4 maanden voorzien van een chemo kuur. Ik merk dat jullie het goed hebben en dat stelt mij gerust.
Wenst me jullie nog veel plezier te gunnen en maak er iets moois van. En blijf vooral schrijven op deze site.
Liefs aan jullie beiden van Ben. Vr....... -
04 Februari 2014 - 06:25
Anouk:
hee! leuk om weer een update te lezen. Nice dat jullie nog even langs de chirurgie gaan, daar heb je toch net iets minder last van de taalbarriere. Veel plezier nog!
liefs lisa en anouk -
09 Februari 2014 - 14:55
Ellebel:
Hey Anne,
sjee wat een verhaal :). Eng om zo bijna te verdwalen lijkt me, gelukkig dat de honden er waren ;). Maar het was vast erg mooi met de bergen en zons op/ondergang. En leuk dat je daar ook een keer op stap bent geweest!
Succes nog met de laatste werkweken!
dikke knuffel :) -
22 Februari 2014 - 11:29
Lianne:
Hoi Anne,
Wij willen je een hele fijne verjaardag wensen en nog heel veel geluk. Wel bijzonder om in Nepal je verjaardag te vieren. Geniet er van. Het blijft leuk je reisverslagen te lezen. Wat een belevenissen. Veel succes nog.
Liefs Lianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
