Pokhara en nog meer co-schap

Lieve allemaal,

We zijn alweer enige weken verder gevorderd in onze trip door Nepal. De afgelopen weken hebben we ons (zoals ook te merken is aan de relatief lange radiostilte) bijzonder goed vermaakt.

In de eerste week na het vorige verslag hebben Sharon en ik met name opgetrokken samen met Rowan, de co-assistent uit Australië. Hij heeft ons verder doen kennis maken met de wondere wereld van Thamel, waar wanneer je er een beetje aan gewend bent, het goed vertoeven is. Daarnaast nam Suraj ons een avond mee naar een restaurantje dat beheerd wordt door twee Sherpa’s. Hij heeft ons doen kennis maken met het befaamde Nepalese warme bier (Thongba): een emmer met gefermenteerde millets, die je telkens bij kan vullen met heet water en zijn smaak lang blijft behouden. Het was heerlijk! Bij bier hoort uiteraard eten en we hebben deze avond tevens mogen genieten van de lekkerste buff momo’s so far en gedroogde buff, gebakken in pepers samen met een speciaal kruid dat je tong doet tintelen (was niet verkeerd). Een dag later besloten we Rowan mee te nemen naar dit restaurantje, maar hij bleek helaas geen fan van het bier.. Diezelfde week zijn we nogmaals naar Patan geweest, om opnieuw van bara’s te genieten. Het leven hier is niet slecht hè?

Aan het eind van de week was Rowan’s laatste avond aangebroken en dat moest natuurlijk gevierd worden met een aantal drankjes in de stad. We besloten drie Australische jongens (Omar, Kenrick, Matt) die we net ontmoet hadden in het ziekenhuis en een nieuw Belgisch meisje in ons huis (Sylke) mee te vragen en hebben die avond weer een geweldige tijd gehad! In de kroeg ontmoetten we voor de tweede maal een man genaamd Charles, die rond de 80 jaar is en uit Londen afkomstig is. Charles was daar (voor de tweede keer) samen met een Nepalese jongen, waar hij zich erg mee leek te vermaken. Overigens heeft Charles ons op beide avonden zijn kaartje gegeven en aangegeven dat we hem moesten bellen als we zin hadden in een party. Helaas zijn we het kaartje twee keer kwijtgeraakt, zomaar..

Een dag later zijn we samen met Sylke en de Australiërs naar Swayambhunath (ook wel bekend als The Monkey Temple, voor een reden natuurlijk) gegaan. Deze grote tempel is gelegen op een heuvel net buiten Kathmandu en geeft een mooi uitzicht over de vallei. Uiteraard was er geen ontkomen aan de tientallen aapjes die bij het tempelcomplex rondliepen, wat enkele prachtige foto’s opleverde. Na een rondje foto’s, een geslaagde poging tot muntje werpen bij een standbeeld voor de vrede en een lunch met spelletjes, sloten we onze dag af in Thamel.

Samen met Sharon ben ik de dag erop een wandeling gaan maken. Vanaf ons huis liepen we richting de Budnanath stupa (de grootste stupa ter wereld, zijn we al eerder geweest), vanaf waar we onze weg vervolgden Kathmandu uit, richting het Chopan klooster, wat op een heuvel net buiten Kathmandu gelegen is. Het zou een korte wandeling moeten zijn, maar helaas verdwaalden we in de rijstvelden (ondanks het feit dat we keer op keer de weg vroegen aan de locals).. toen we uiteindelijk het klooster hadden bereikt bleek er geen duidelijke ingang te zijn. Dus genoten we van het prachtige uitzicht en zijn we vervolgens teruggekeerd. De terugweg was een stuk korter..

Na het weekend zijn Sharon en ik beiden op een andere afdeling in het ziekenhuis gestart: zij op de intensive care en ik op de intermediate care. Helaas viel dit behoorlijk tegen. Hoewel alle artsen een op een erg vriendelijk waren en met me spraken in het Engels, spraken ze zou gauw er iemand anders bij was enkel Nepalees. Gevolg: alle medische discussies werden in het Nepalees gevoerd en wanneer ik vroeg om uitleg kreeg ik een reactie van een of twee woorden. Teleurstellend. Verder zie je op zo’n afdeling wel veel trieste dingen, bijvoorbeeld een poging tot reanimatie van een kind van 2 weken oud met respiratoir falen. Ze werd binnengebracht op de SEH en zou eigenlijk naar de IC moeten, maar daar was geen plek, dus werden wij erbij geroepen. Op de SEH hebben ze haar minstens een uur lang gereanimeerd en vervolgens werd besloten tot overplaatsing naar een ander ziekenhuis (terwijl het eigenlijk al duidelijk was dat het kind overleden was). De artsen verlieten nadat dit besloten was de SEH, om 1,5 uur later terug te komen en het kind alsnog dood te verklaren. De vader kreeg het nieuws te horen in de overvolle SEH.

Met betrekking tot onze ziekenhuiservaringen hadden we de week ervoor bij de chirurgie een interessante dag. Op de OK gingen er die dag meerdere zaken mis, dingen die hier in Nederland niet zouden gebeuren. De dag begon met een mislukte poging tot inbrengen van een masker in de keel (voor toedienen van zuurstof en beschermen van de luchtweg), waarbij het kind begon te kokhalzen en er duidelijk maaginhoud in de luchtwegen terecht was gekomen. De anesthesisten besloten hierop het kind maar niet te gaan intuberen en de zuurstof via een kap op de mond toe te gaan dienen.. Op een ander moment die dag werd er een glazen fles met vocht (om tijdens de OK toe te dienen aan de patiënt) opgewarmd op een elektrische verwarming. Een anesthesist ging op het trapje daarnaast zitten en door de beweging viel de fles van de verwarming en lagen scherven en vocht verspreid over de vloer van de OK. Het duurde minuten voordat het opgeruimd werd. En hoewel iemand initieel zo slim was om de stekker van de verwarming er snel uit te trekken, werd deze er enkele minuten later gewoon weer ingestopt. De laatste interessante ervaring van die dag was het feit dat de chirurg zijn arts-assistent te hulp kwam schieten, omdat ze een bepaalde operatie niet goed voor elkaar kreeg. Nu weten we dat de regels rondom steriliteit in de OK lang niet zo streng nageleefd worden hier, maar in dit geval stonden we perplex: de chirurg trok steriele handschoenen aan, maar deed verder geen steriele kleding aan (hij had gewone OK kleding aan), dus met zijn blote armen en met de rest van zijn lichaam leunde hij tegen de patiënt en opereerde hij, waarmee het al dubieus steriele veld plots totaal niet meer steriel was. Voor de niet-medisch geschoolden onder ons: dit verhoogt de kans op een infectie na de OK enorm.

Goed, terug naar de week op de intermediate care. Halverwege de week kregen we vrij van het ziekenhuis om samen met de Australiërs op een trip naar Pokhara te gaan. Pokhara is een stad gelegen aan een meer, vanuit waar je geweldige uitzichten hebt op de Himalaya. Veel toeristen komen hier voor de rust en het uitzicht, wat met name na enkele dagen trekken welkom is. Hoewel wij natuurlijk niet net een lange zware tocht achter de rug hadden, konden we de kalmte en schoonheid van Pokhara zeker waarderen. In de dagen dat we er waren hebben we een boottochtje gemaakt op het meer, gewandeld naar de peace Stupa, een grot bezocht, een stunning zonsopgang gezien met uitzicht op de Himalaya en een scootertochtje gemaakt naar meren in de omgeving. En, de mensen die mij een beetje kennen zullen dit misschien niet geloven: ik ben gaan paragliden! Was echt heel leuk, gelukkig een rustige vlucht (totdat de piloot trucjes zoals een looping ging doen).

Helaas kwam ook aan deze minivakantie een einde en terug in Kathmandu pakten we afgelopen week ons gewone leventje weer op. Afgelopen weekend was het echter opnieuw feest: het was mijn verjaardag! Kasper had voor de gelegenheid een diner bij een duur hotel in Kathmandu geregeld (incl. birthday cake), een top to toe behandeling in de spa en een kookcursus bij een Nepalees gezin. Geweldig! De avond ervoor hebben Sharon en ik samen mijn verjaardag ingeluid in de kroeg en de avond van mijn verjaardag zelf hebben we gevierd met de Australiërs (opnieuw incl. birthday cake, dit keer van Sharon). Kortom, een verjaardag om niet te vergeten.

Inmiddels komt de dag dat we ons co-schap hier af gaan sluiten steeds dichter bij. Over een paar dagen vertrekken we om te gaan beginnen aan onze trekking rondom de Annapurna. Na heel wat geregel de afgelopen dagen zijn we nu geloof ik bijna rond. We hebben er zin in! Het volgende verslag volgt waarschijnlijk over enkele weken..
Veel liefs!
Anne