Uitstapjes, rice feeding, co-schap en relaxen
Door: Anne Verheijen
Blijf op de hoogte en volg Anne
13 Januari 2014 | Nepal, Kathmandu
Hoi allemaal,
Inmiddels bevinden Sharon en ik ons anderhalve week in Kathmandu en we beginnen onze draai te vinden in dit wereldje. In de afgelopen dagen hebben we weer allerlei mooie dingen meegemaakt!
Een paar dagen geleden hebben we het rice feeding ritueel van Tin Tin (zoontje van het gezin waar we wonen) bijgewoond. Dit ritueel wordt uitgevoerd om te vieren dat het kind vanaf 6 maanden andere dingen mag eten dan melk. Vanaf dit moment mag het kind ook pas het huis uit komen. Tijdens de ceremonie mochten we van de priester aanwezig zijn in de (Hindoeïstische) tempel; volgens Suraj is dit de enige priester die buitenlanders toelaat in zijn tempel, een unicum dus! De ceremonie was erg speciaal om bij te wonen. Tin Tin en de meeste gasten waren gekleed in traditionele kleding, wat een kleurrijk plaatje opleverde. Na de ceremonie gingen alle gasten naar buiten, maar de priester vroeg ons buiten te tempel te wachten; hij wilde ons een blessing geven. Samen met enkele anderen ontvingen we een oranje stip op ons voorhoofd, water en allerlei voedingswaren, prachtig om mee te maken! Hierna volgde het daadwerkelijke voeden van rijst aan Tin Tin door naaste familie. Uiteraard krijgen wij ook een momentje samen met Tin Tin, maar helaas liep dat uit op een huilpartij van Tin Tin. Na het officiële gedeelte hebben we genoten van een heerlijke lunch in het zonnetje, terwijl we kennismaakten met enkele familieleden en vrienden van het gezin. ’s Middags zijn we naar Thamel gegaan (het toeristische shopgedeelte van de stad), waar we na flink onderhandelen het een en ander aan sjaals en cashmere truien hebben gekocht voor weinig geld.
Op zaterdag nam Suraj ons (Sharon, Ida en ik) mee naar een gebied enkele kilometers verwijderd van Kathmandu, waar we in anderhalf uur zo’n 500 meter in hoogte te voet gestegen zijn om op de top van een heuvel terecht te komen. Vanaf hier zouden we een mooi uitzicht moeten hebben over de vallei, maar juist deze dag was het bewolkt helaas. De top van de heuvel bleek een picknick plek te zijn voor Nepalezen, waar men op verschillende plekken een dansvloer (incl. dj) had ingericht, waar daadwerkelijk uitbundig gedanst werd. Uiteraard was er ook volop eten en alcohol te vinden. Overigens werden we enorm aangestaard door alle aanwezigen, want we waren, zoals wel vaker, de enige buitenlanders. Na een kopje thee genuttigd te hebben met enkele Nepalezen, hebben we onze weg heuvelafwaarts vervolgd, om te eindigen bij een huis dat ooit van de grootouders van Suraj was geweest. Hier woonde nu al jaren een gezin en zij lieten ons het huis zien, zodat we een indruk kregen van hoe het leven kan zijn voor een gezin met weinig financiële middelen. We zagen de kleine donkere kamertjes en de keuken die bestond uit een zelfgemaakt vuurtje (binnenshuis). Ongelofelijk om te zien dat mensen hier nog leven zoals wij vele jaren terug leefden. Toen we onze weg verder naar beneden vervolgden kwamen we een angstaanjagend beeld tegen: een auto die van de weg was geraakt, maar die net was gered door de twee bomen waar het tegenaan gereden was, zodat het net niet de afgrond in was gestort. De inzittenden waren allen ongedeerd en vertelden dat het gebeurde doordat de bestuurder zijn telefoon aan het opnemen was tijdens het rijden. Right, dat moet je echt doen wanneer je bergafwaarts rijdt over smalle kronkelige slecht onderhouden wegen. Overigens schijnen Nepalezen ook vaak onder invloed te rijden.
Op onze weg terug naar Kathmandu nam Suraj ons mee naar Phatan. Phatan was vroeger een machtige stad in Nepal, maar is inmiddels opgeslokt door het zich steeds verder uitbreidende Kathmandu. De originele bouwstijl van Nepal is hier echter goed terug te vinden en op het centrale Durbar square zijn geweldig mooie bouwwerken te zien. Helaas was de avond aangebroken, dus we konden Phatan niet in haar volle schoonheid aanschouwen. Wel konden we genieten van enige lekkernijen zoals Bara, dat is ei ofwel buffelvlees gebakken in een deeg van linzen (heerlijk) en van snoep gemaakt van melk en suiker (jam jam). Na enkele van deze snacks nam Suraj ons mee naar ‘the best mo mo place in Nepal’, waar we heerlijk hebben gegeten. Het eten in Nepal is goedkoop, wanneer je uit eten gaat betaal je ongeveer 1-2 euro per persoon.
Op zondag was het weekend helaas alweer voorbij, Nepalezen hebben enkel op zaterdag een vrije dag, dus wij ook. Onze eerste week in het ziekenhuis was niet zo geweldig, we kregen nauwelijks uitleg en hoewel de artsen best aardig waren, toonden ze maar weinig interesse in ons. We hebben onszelf vanaf zondag daarom overgeplaatst naar een nieuwe afdeling: de kinderoncologie. Inmiddels hebben we hier twee dagen mogen vertoeven en het bevalt tot nu toe goed! De kinderoncoloog legt veel aan ons uit en neemt hier ook de tijd voor (wat ook kan omdat hij maar vier patiënten op de afdeling heeft). Hij geeft ons zelfs huiswerk mee, zodat we de onderwerpen die hij gaat bespreken alvast voorbereid hebben, prima. De dagen zijn op deze afdeling erg kort, we beginnen om 9:30 uur en zijn rond 12:30 uur wel klaar.
Op onze vrije middagen genieten we vaak van het middagzonnetje op het dakterras van ons huis, doen we spelletjes of lezen we wat. We doen het rustig aan, we hebben immers alle tijd! Inmiddels hebben we in de buurt enkele zaakjes gevonden waar we heerlijke chocolademelk, koekjes en cappuccino’s kunnen nuttigen, dus het komt wel goed met onze westerse behoeften. Alleen die warme douche missen we nog, want helaas is de kracht van de zon voor het verwarmen van ons douchewater niet voldoende om echt een lekkere temperatuur op te leveren. Maar ja, alles went!
Veel liefs!
Anne (en Sharon)
Inmiddels bevinden Sharon en ik ons anderhalve week in Kathmandu en we beginnen onze draai te vinden in dit wereldje. In de afgelopen dagen hebben we weer allerlei mooie dingen meegemaakt!
Een paar dagen geleden hebben we het rice feeding ritueel van Tin Tin (zoontje van het gezin waar we wonen) bijgewoond. Dit ritueel wordt uitgevoerd om te vieren dat het kind vanaf 6 maanden andere dingen mag eten dan melk. Vanaf dit moment mag het kind ook pas het huis uit komen. Tijdens de ceremonie mochten we van de priester aanwezig zijn in de (Hindoeïstische) tempel; volgens Suraj is dit de enige priester die buitenlanders toelaat in zijn tempel, een unicum dus! De ceremonie was erg speciaal om bij te wonen. Tin Tin en de meeste gasten waren gekleed in traditionele kleding, wat een kleurrijk plaatje opleverde. Na de ceremonie gingen alle gasten naar buiten, maar de priester vroeg ons buiten te tempel te wachten; hij wilde ons een blessing geven. Samen met enkele anderen ontvingen we een oranje stip op ons voorhoofd, water en allerlei voedingswaren, prachtig om mee te maken! Hierna volgde het daadwerkelijke voeden van rijst aan Tin Tin door naaste familie. Uiteraard krijgen wij ook een momentje samen met Tin Tin, maar helaas liep dat uit op een huilpartij van Tin Tin. Na het officiële gedeelte hebben we genoten van een heerlijke lunch in het zonnetje, terwijl we kennismaakten met enkele familieleden en vrienden van het gezin. ’s Middags zijn we naar Thamel gegaan (het toeristische shopgedeelte van de stad), waar we na flink onderhandelen het een en ander aan sjaals en cashmere truien hebben gekocht voor weinig geld.
Op zaterdag nam Suraj ons (Sharon, Ida en ik) mee naar een gebied enkele kilometers verwijderd van Kathmandu, waar we in anderhalf uur zo’n 500 meter in hoogte te voet gestegen zijn om op de top van een heuvel terecht te komen. Vanaf hier zouden we een mooi uitzicht moeten hebben over de vallei, maar juist deze dag was het bewolkt helaas. De top van de heuvel bleek een picknick plek te zijn voor Nepalezen, waar men op verschillende plekken een dansvloer (incl. dj) had ingericht, waar daadwerkelijk uitbundig gedanst werd. Uiteraard was er ook volop eten en alcohol te vinden. Overigens werden we enorm aangestaard door alle aanwezigen, want we waren, zoals wel vaker, de enige buitenlanders. Na een kopje thee genuttigd te hebben met enkele Nepalezen, hebben we onze weg heuvelafwaarts vervolgd, om te eindigen bij een huis dat ooit van de grootouders van Suraj was geweest. Hier woonde nu al jaren een gezin en zij lieten ons het huis zien, zodat we een indruk kregen van hoe het leven kan zijn voor een gezin met weinig financiële middelen. We zagen de kleine donkere kamertjes en de keuken die bestond uit een zelfgemaakt vuurtje (binnenshuis). Ongelofelijk om te zien dat mensen hier nog leven zoals wij vele jaren terug leefden. Toen we onze weg verder naar beneden vervolgden kwamen we een angstaanjagend beeld tegen: een auto die van de weg was geraakt, maar die net was gered door de twee bomen waar het tegenaan gereden was, zodat het net niet de afgrond in was gestort. De inzittenden waren allen ongedeerd en vertelden dat het gebeurde doordat de bestuurder zijn telefoon aan het opnemen was tijdens het rijden. Right, dat moet je echt doen wanneer je bergafwaarts rijdt over smalle kronkelige slecht onderhouden wegen. Overigens schijnen Nepalezen ook vaak onder invloed te rijden.
Op onze weg terug naar Kathmandu nam Suraj ons mee naar Phatan. Phatan was vroeger een machtige stad in Nepal, maar is inmiddels opgeslokt door het zich steeds verder uitbreidende Kathmandu. De originele bouwstijl van Nepal is hier echter goed terug te vinden en op het centrale Durbar square zijn geweldig mooie bouwwerken te zien. Helaas was de avond aangebroken, dus we konden Phatan niet in haar volle schoonheid aanschouwen. Wel konden we genieten van enige lekkernijen zoals Bara, dat is ei ofwel buffelvlees gebakken in een deeg van linzen (heerlijk) en van snoep gemaakt van melk en suiker (jam jam). Na enkele van deze snacks nam Suraj ons mee naar ‘the best mo mo place in Nepal’, waar we heerlijk hebben gegeten. Het eten in Nepal is goedkoop, wanneer je uit eten gaat betaal je ongeveer 1-2 euro per persoon.
Op zondag was het weekend helaas alweer voorbij, Nepalezen hebben enkel op zaterdag een vrije dag, dus wij ook. Onze eerste week in het ziekenhuis was niet zo geweldig, we kregen nauwelijks uitleg en hoewel de artsen best aardig waren, toonden ze maar weinig interesse in ons. We hebben onszelf vanaf zondag daarom overgeplaatst naar een nieuwe afdeling: de kinderoncologie. Inmiddels hebben we hier twee dagen mogen vertoeven en het bevalt tot nu toe goed! De kinderoncoloog legt veel aan ons uit en neemt hier ook de tijd voor (wat ook kan omdat hij maar vier patiënten op de afdeling heeft). Hij geeft ons zelfs huiswerk mee, zodat we de onderwerpen die hij gaat bespreken alvast voorbereid hebben, prima. De dagen zijn op deze afdeling erg kort, we beginnen om 9:30 uur en zijn rond 12:30 uur wel klaar.
Op onze vrije middagen genieten we vaak van het middagzonnetje op het dakterras van ons huis, doen we spelletjes of lezen we wat. We doen het rustig aan, we hebben immers alle tijd! Inmiddels hebben we in de buurt enkele zaakjes gevonden waar we heerlijke chocolademelk, koekjes en cappuccino’s kunnen nuttigen, dus het komt wel goed met onze westerse behoeften. Alleen die warme douche missen we nog, want helaas is de kracht van de zon voor het verwarmen van ons douchewater niet voldoende om echt een lekkere temperatuur op te leveren. Maar ja, alles went!
Veel liefs!
Anne (en Sharon)
-
13 Januari 2014 - 16:54
Desiree:
Ha die Anne,
wat een mooi en informatief verslag heb je weer geschreven. En wat zijn jullie toch bofferds dat jullie het Nepalese leven van de mensen daar van zo dichtbij mogen meemaken. Gelukkig hebben jullie een betere afdeling gevonden waar men jullie daadwerkelijk wat leert. Verheug me weer op t volgende verslag. Groetjes, liefs, Desiree -
13 Januari 2014 - 17:56
Jan Langenberg:
Horas Anne,
Ik dank je hartelijk voor dit mooie verslag. Een boeiend verhaal en ik hoop dat je dit nog vaker gaat doen. Ik print het gelijk uit.
Ik denk dat je ondanks gebreken je in dit ziekenhuis toch veel kunt opsteken.
Veel liefs, opa. -
13 Januari 2014 - 23:53
Femke:
Hee anne en sharon!! Leuk om te lezen hoe jullie het daar hebben! En fijn dat het coschap nu ook leuker is :) En leuk dat je een verslag schrijft Anne! Groetjes vanuit suriname
liefs, Femke -
14 Januari 2014 - 06:50
Caroline:
Hoi Anne en Sharon,
Wat een geweldig mooi en boeiend verhaal! En wat een leuk gastgezin waar jullie terecht zijn gekomen! Goed dat jullie zelf initiatief hebben genomen om naar een andere afdeling in het ziekenhuis te verhuizen! Geniet van deze prachtige tijd! Liefs van ons allemaal! Xx
-
14 Januari 2014 - 13:14
Evelien:
Hoi Anne,
Wow wat een mooie verhalen. Tis echt spectatuclair mooi daar zeg! Hopelijk trekt het co-schap nog een beetje bij.
xx -
15 Januari 2014 - 14:45
José:
Hallo Sharon en Anne
Leuk om jullie verslagen te lezen, veel succes verder met jullie co-schap.
groetjes vanuit Dedemsvaart -
16 Januari 2014 - 12:36
Lianne:
Wat bijzonder om te lezen wat jullie daar mee maken. Super dat jullie het rice feeding ritueel mee mochten maken. Jullie photos zijn ook zo mooi en kleurrijk.
Veel plezier nog.
Gr. Lianne -
17 Januari 2014 - 13:33
Ben Vrooijink:
Hallo dames,
Goed te horen dat jullie je weg aan het vinden bent. Maak er iets leuks van.
Gr Ben Vr
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
