Ziekenhuis, Phatan en Bhaktapur
Door: Anne Verheijen
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Januari 2014 | Nepal, Kathmandu
Hoi allemaal,
Inmiddels is onze derde week van het co-schap alweer aangebroken en gelukkig zijn de afgelopen dagen een stuk beter bevallen dan de eerste week! Op de oncologie afdeling hebben we dagelijks veel uitleg gekregen van de professor, niet alleen over de ziektebeelden maar ook over de omstandigheden.
Het Kanti ziekenhuis is een ziekenhuis dat van de regering is en vanwege geldgebrek is er heel wat aan achterstallig onderhoud. Omdat er onder personen in de regering nog steeds de opvatting heerst dat kanker niet te genezen is, is men minder geneigd om geld uit te geven aan de oncologie afdeling en haar patiënten. Helaas blijkt dit ook het geval te zijn bij de inwoners van Nepal zelf: zo gauw een kind de diagnose kanker krijgt, gaat men ervan uit dat het kind doodgaat. Mensen wenden zich dan tot traditionele genezers, die dit zullen bevestigen, en komen niet meer terug naar het ziekenhuis voor behandeling. Met name bij meisjes gebeurt dit vaak, omdat zij minder ‘waard’ zijn in hun ogen, geven Nepalezen liever geen geld uit aan hun behandeling. Daarnaast speelt ook afstand tot het ziekenhuis een rol. De kinderen met ALL (acute lymfatische leukemie) ontvangen de eerste fasen van de chemotherapie tijdens een opname van enkele weken in het ziekenhuis (welke gratis is wanneer men onvoldoende geld heeft), maar vervolgens komen zij niet meer voor follow up, omdat zij de reis naar het ziekenhuis niet steeds kunnen betalen. Ook de onderhoudsbehandeling van ALL (die 2-3 jaar duurt) nemen zij vaak niet, zij moeten namelijk 50% van de kosten zelf betalen, hierdoor lopen zij alsnog kans op opnieuw opvlammen van de ALL. Mede door dergelijke redenen is de genezing van een ziekte als ALL in dit land rond de 40-50%, terwijl deze in landen als Nederland rond de 90% ligt. Om deze kansen te verhogen zal er helaas nog veel moeten veranderen in dit land.
In de afgelopen dagen hebben Sharon en ik weer enkele uitstapjes gemaakt. We zijn opnieuw naar Phatan gegaan, om er deze keer in het daglicht van te genieten. Het befaamde Durbar Square bevat vele mooie tempels en is zeer indrukwekkend. We waren echter met een dubbele agenda naar Phatan gegaan, hoopten namelijk opnieuw van de heerlijke bara’s te kunnen genieten, maar helaas was het zaakje gesloten!
Op onze enige vrije dag (zaterdag) zijn we naar Bhaktapur gegaan, één van de hoofdsteden van de vroegere drie koninkrijken in Nepal. Ongeveer 45 minuten verwijderd van Kathmandu, bleek Bhaptapur een oase van rust te zijn. Veel minder mensen, minder verkeer, minder vervuiling, heerlijk!! De stad zelf is in zijn geheel een attractie. Elk straatje heeft sfeer, je ziet veel van de oude bouwstijl van Nepal en er zijn allerlei winkeltjes die handgemaakte creaties verkopen, zoals houtwerk. Sharon en ik besloten direct dat we hier vaker terug moeten komen! Helaas is de entree voor de stad duur (15 dollar p.p.), maar deze keer zijn we er op de een of andere manier onderuit gekomen (we weten zelf ook niet hoe). In Bhaktapur zijn de tempels niet enkel geconcentreerd op Durbar Square zoals in Kathmandu en Phatan, maar zij zijn verspreid over meerdere pleinen, zodat daadwerkelijk op iedere hoek weer een geweldig straatbeeld te zien is. Bhaktapur staat niet alleen bekend om de architectuur en souvenirwinkeltjes maar ook om de Kings Yoghurt. In deze stad schijnt de beste yoghurt ter wereld te halen zijn. We hebben het bij twee kraampjes geprobeerd en waren zeker onder de indruk. Echter later bleek volgens onze host dat we de beste nog niet geproefd hebben (nog een reden om terug te komen). Op de weg terug naar Kathmandu hebben Sharon en ik in de naar mijn idee meest volle bus ooit gezeten, of nou ja gestaan, zo’n ritje waarbij je een beetje het idee krijgt hoe een plofkip zich moet voelen. Maar goed, weer een ervaring rijker!
Over ervaringen gesproken, helaas is het Noorse meisje (Ida) weggegaan uit het huis waar we wonen en zij heeft plaatsgemaakt voor een Oost-Europees koppel van ongeveer 50 jaar oud. Zij zijn tantrische genezers en zijn naar Nepal gekomen om nieuwe technieken te leren. Zij vertelden ons dat zij met hun geneeswijze allerlei ziekten kunnen helen, van depressie tot HIV en kanker. Op hun eerste avond hier hebben zij Suraj en Resu geprobeerd te helen van de verschillende kwaaltjes die ze hebben. Sharon en ik mochten toekijken terwijl ze het deden. Met behulp van kristallen en zout water met lavendel maakten zij (zonder hen aan te raken) laagje voor laagje de aura’s van Suraj en Resu schoon, waarna zij verder gingen met de koorden die hieraan vastzaten en vervolgens de chakra’s bereikten, die zij op hun beurt schoonmaakten. Een interessant ritueel om mee te maken, vooral voor twee nuchtere bijna artsen zoals Sharon en ik. Nou ja, in dit geval gaat de spreuk ‘baat het niet dan schaadt het niet’ denk ik het beste op.
Vandaag hadden we overigens een korte dag in het ziekenhuis: er was een staking onder de artsen (iets wat officieel verboden is), omdat zij het niet eens zijn met de aanstelling van een bepaald belangrijk figuur. Om deze reden is één van de professors in het ziekenhuis naast dat van ons 8 dagen geleden begonnen met een hongerstaking en om hem te ondersteunen zijn alle artsen vandaag ook gaan staken. Wij waren er echter wel en onze professor en arts-assistent ook ,echter enkel voor zaalwerk (geen polikliniek). We waren vroeg klaar en de professor nam ons mee naar zijn kantoor (incl. computer) omdat hij onze hulp nodig had met het artikel dat hij aan het schrijven was. Omdat zijn Engels niet goed genoeg was had hij hulp nodig bij het schrijven van de discussie. In een uurtje hebben we deze uiteindelijk in elkaar gezet (met Sharon achter de computer om voor goede Engelstalige zinnen te zorgen), wat een verschil met hoe in Nederland een artikel geschreven wordt, waarbij er zoveel meer tijd over zoiets heen zou gaan! De professor beloofde ons overigens dat we in de acknowledgements terecht zouden komen, we zijn benieuwd.
Nou dat was het weer voor deze keer! Veel liefs voor jullie allemaal!!
Anne (en Sharon)
Inmiddels is onze derde week van het co-schap alweer aangebroken en gelukkig zijn de afgelopen dagen een stuk beter bevallen dan de eerste week! Op de oncologie afdeling hebben we dagelijks veel uitleg gekregen van de professor, niet alleen over de ziektebeelden maar ook over de omstandigheden.
Het Kanti ziekenhuis is een ziekenhuis dat van de regering is en vanwege geldgebrek is er heel wat aan achterstallig onderhoud. Omdat er onder personen in de regering nog steeds de opvatting heerst dat kanker niet te genezen is, is men minder geneigd om geld uit te geven aan de oncologie afdeling en haar patiënten. Helaas blijkt dit ook het geval te zijn bij de inwoners van Nepal zelf: zo gauw een kind de diagnose kanker krijgt, gaat men ervan uit dat het kind doodgaat. Mensen wenden zich dan tot traditionele genezers, die dit zullen bevestigen, en komen niet meer terug naar het ziekenhuis voor behandeling. Met name bij meisjes gebeurt dit vaak, omdat zij minder ‘waard’ zijn in hun ogen, geven Nepalezen liever geen geld uit aan hun behandeling. Daarnaast speelt ook afstand tot het ziekenhuis een rol. De kinderen met ALL (acute lymfatische leukemie) ontvangen de eerste fasen van de chemotherapie tijdens een opname van enkele weken in het ziekenhuis (welke gratis is wanneer men onvoldoende geld heeft), maar vervolgens komen zij niet meer voor follow up, omdat zij de reis naar het ziekenhuis niet steeds kunnen betalen. Ook de onderhoudsbehandeling van ALL (die 2-3 jaar duurt) nemen zij vaak niet, zij moeten namelijk 50% van de kosten zelf betalen, hierdoor lopen zij alsnog kans op opnieuw opvlammen van de ALL. Mede door dergelijke redenen is de genezing van een ziekte als ALL in dit land rond de 40-50%, terwijl deze in landen als Nederland rond de 90% ligt. Om deze kansen te verhogen zal er helaas nog veel moeten veranderen in dit land.
In de afgelopen dagen hebben Sharon en ik weer enkele uitstapjes gemaakt. We zijn opnieuw naar Phatan gegaan, om er deze keer in het daglicht van te genieten. Het befaamde Durbar Square bevat vele mooie tempels en is zeer indrukwekkend. We waren echter met een dubbele agenda naar Phatan gegaan, hoopten namelijk opnieuw van de heerlijke bara’s te kunnen genieten, maar helaas was het zaakje gesloten!
Op onze enige vrije dag (zaterdag) zijn we naar Bhaktapur gegaan, één van de hoofdsteden van de vroegere drie koninkrijken in Nepal. Ongeveer 45 minuten verwijderd van Kathmandu, bleek Bhaptapur een oase van rust te zijn. Veel minder mensen, minder verkeer, minder vervuiling, heerlijk!! De stad zelf is in zijn geheel een attractie. Elk straatje heeft sfeer, je ziet veel van de oude bouwstijl van Nepal en er zijn allerlei winkeltjes die handgemaakte creaties verkopen, zoals houtwerk. Sharon en ik besloten direct dat we hier vaker terug moeten komen! Helaas is de entree voor de stad duur (15 dollar p.p.), maar deze keer zijn we er op de een of andere manier onderuit gekomen (we weten zelf ook niet hoe). In Bhaktapur zijn de tempels niet enkel geconcentreerd op Durbar Square zoals in Kathmandu en Phatan, maar zij zijn verspreid over meerdere pleinen, zodat daadwerkelijk op iedere hoek weer een geweldig straatbeeld te zien is. Bhaktapur staat niet alleen bekend om de architectuur en souvenirwinkeltjes maar ook om de Kings Yoghurt. In deze stad schijnt de beste yoghurt ter wereld te halen zijn. We hebben het bij twee kraampjes geprobeerd en waren zeker onder de indruk. Echter later bleek volgens onze host dat we de beste nog niet geproefd hebben (nog een reden om terug te komen). Op de weg terug naar Kathmandu hebben Sharon en ik in de naar mijn idee meest volle bus ooit gezeten, of nou ja gestaan, zo’n ritje waarbij je een beetje het idee krijgt hoe een plofkip zich moet voelen. Maar goed, weer een ervaring rijker!
Over ervaringen gesproken, helaas is het Noorse meisje (Ida) weggegaan uit het huis waar we wonen en zij heeft plaatsgemaakt voor een Oost-Europees koppel van ongeveer 50 jaar oud. Zij zijn tantrische genezers en zijn naar Nepal gekomen om nieuwe technieken te leren. Zij vertelden ons dat zij met hun geneeswijze allerlei ziekten kunnen helen, van depressie tot HIV en kanker. Op hun eerste avond hier hebben zij Suraj en Resu geprobeerd te helen van de verschillende kwaaltjes die ze hebben. Sharon en ik mochten toekijken terwijl ze het deden. Met behulp van kristallen en zout water met lavendel maakten zij (zonder hen aan te raken) laagje voor laagje de aura’s van Suraj en Resu schoon, waarna zij verder gingen met de koorden die hieraan vastzaten en vervolgens de chakra’s bereikten, die zij op hun beurt schoonmaakten. Een interessant ritueel om mee te maken, vooral voor twee nuchtere bijna artsen zoals Sharon en ik. Nou ja, in dit geval gaat de spreuk ‘baat het niet dan schaadt het niet’ denk ik het beste op.
Vandaag hadden we overigens een korte dag in het ziekenhuis: er was een staking onder de artsen (iets wat officieel verboden is), omdat zij het niet eens zijn met de aanstelling van een bepaald belangrijk figuur. Om deze reden is één van de professors in het ziekenhuis naast dat van ons 8 dagen geleden begonnen met een hongerstaking en om hem te ondersteunen zijn alle artsen vandaag ook gaan staken. Wij waren er echter wel en onze professor en arts-assistent ook ,echter enkel voor zaalwerk (geen polikliniek). We waren vroeg klaar en de professor nam ons mee naar zijn kantoor (incl. computer) omdat hij onze hulp nodig had met het artikel dat hij aan het schrijven was. Omdat zijn Engels niet goed genoeg was had hij hulp nodig bij het schrijven van de discussie. In een uurtje hebben we deze uiteindelijk in elkaar gezet (met Sharon achter de computer om voor goede Engelstalige zinnen te zorgen), wat een verschil met hoe in Nederland een artikel geschreven wordt, waarbij er zoveel meer tijd over zoiets heen zou gaan! De professor beloofde ons overigens dat we in de acknowledgements terecht zouden komen, we zijn benieuwd.
Nou dat was het weer voor deze keer! Veel liefs voor jullie allemaal!!
Anne (en Sharon)
-
19 Januari 2014 - 18:10
Desiree:
Wat een mooi verslag weer, Anne. En wat een wereld van verschil tussen de levenswijze daar en hier. Erg interessant om te lezen.
Gelukkig maar dat wij in Nederland wonen waar de opvattingen mbt genezing iets beter zijn. Anders zou menigeen er niet meer zijn,denk ik.
Mooie beschrijving ook van jullie bezoek aan Bhaktapur, alsof je er zelf als lezer bij bent.
Op naar jullie volgende wederwaardigheden weer.
Liefs, Desiree -
19 Januari 2014 - 22:41
Vera Maltha:
Hi Anne, wat een leuke verslagjes; idd alsof we erbij zijn. En de foto's zijn geweldig. Fijn om zo even mee te genieten. Triest om te horen dat er zo weinig aan de behandeling van (kinder) kankerpatientjes gedaan kan worden. En met wat voor gevoelens loop je dan op zo'n oncologie-afdeling?!
Genietze mateloos, van de niet-ziekenhuis momenten dan, en we kijken uit naar het volgende verhaaltje. Take care, groetje, vader en moeder maltha
-
20 Januari 2014 - 09:41
LIlona:
hoi Anne wat een mooi verslag weer, alsof we er zelf bij zijn, wat jammer dat er in dit land nog zoveel ver schil tussen de de sexen.Fijn dat jullie nog zoveel tij d hebben om andere steden te bezoeken.. veel groetjes en liefs van Oma , -
20 Januari 2014 - 18:51
Jan Langenberg:
Horas Anne,
Ik kon jouw mail gisteren niet openen, maar via je moeder ben ik in staat jouw verhaal te lezen en af te drukken.
Ook prachtige foto's en ik begrijp dat jij en vriendin het reuze naar jullie zin hebben. En daar gaat het natuurlijk om: jullie steken het nodige op, zeker onder moeilijke omstandigheden. Daar kan je later veel
plezier van hebben.
Veel liefs, groetjes, opa. -
21 Januari 2014 - 07:13
Caroline:
Hoi Anne en Sharon,
Wat een mooi verslag! Heb het met veel aandacht gelezen. Jullie maken heel wat mee in een wereld die voor ons niet te begrijpen valt als je ziet hoe alles hier geregeld is. Geniet van de mooie momenten! We kijken uit naar je volgende verslag! Liefs!xx -
26 Januari 2014 - 09:48
Anouk Scholte:
leuk om te lezen! wel heftig hoe de matige kennis over kanker ed zover doordringt in de overheid. veel plezier op al jullie uistapjes en veel sterkte bij alle vervelende verpleging en artsen die geen geduld hebben ;) liefs lisa en anouk -
10 Februari 2014 - 08:44
M.J. Leussink:
Wat een verhaal maar wat moet ik er van zeggen?
Hou je haaks en veel succes allebei.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
